Κεφαλονιά χωρίς Γιατρούς, με Υπεύθυνους που δεν Κοιτούν Ποτέ στον Καθρέφτη
Η Κεφαλονιά μετατρέπεται σε νησί χωρίς ΕΣΥ.
Ο ένας βουλευτής δεν πιέζει, ο άλλος δήμαρχος δεν διεκδικεί — και κανείς δεν ντρέπεται.
Η ευθύνη δεν είναι αφηρημένη. Έχει ονόματα. Έχει πρόσωπα. Και φοράει κοστούμια.
Η αποχώρηση ακόμη ενός γιατρού από το Νοσοκομείο Κεφαλονιάς δεν είναι πια είδηση. Είναι καθεστώς. Είναι ένα μοτίβο που επαναλαμβάνεται με τέτοια συχνότητα, ώστε κανείς πια δεν απορεί. Κανείς — εκτός από τους πολίτες. Αυτούς που νοιάζονται, φοβούνται, πονάνε και ψάχνουν φροντίδα σε ένα σύστημα που καταρρέει με την αβλεψία εκείνων που θα έπρεπε να το προστατεύουν.
Η περίπτωση του δερματολόγου που έφυγε πρόσφατα από το Νοσοκομείο Κεφαλονιάς δεν είναι μεμονωμένη. Είναι το πιο πρόσφατο κεφάλαιο στο χρονικό της συστηματικής απαξίωσης του Εθνικού Συστήματος Υγείας στο νησί. Και όπως κάθε κρίση, έτσι κι αυτή έχει ονόματα.
Όχι απαραίτητα ενόχους — αλλά σίγουρα υπεύθυνους.
Ο Βουλευτής της Σιωπής
Ο Παναγής Καππάτος, βουλευτής του νομού, έχει μια αξιοσημείωτη πολιτική τακτική: όταν το ζήτημα αφορά τις ελλείψεις στο ΕΣΥ, δεν μιλάει. Όταν πρόκειται για παραιτήσεις, αποχωρήσεις ή τραγικές ελλείψεις σε ειδικότητες, δεν τοποθετείται.
Το ερώτημα είναι εύλογο: Πόσο μπορεί να νοιάζεται ένας εκπρόσωπος του λαού, όταν για τα ουσιώδη ζητήματα υγείας των πολιτών του εκλέγει τη σιωπή;
Δεν πρόκειται για πολιτική διαφωνία. Είναι θέμα ευθύνης.
Ένας βουλευτής που βλέπει τις δομές υγείας του τόπου του να συρρικνώνονται — και σιωπά — δεν είναι «άτυχος». Είναι απλώς απών.
Ο Δήμαρχος των Προγραμμάτων και Όχι των Ανθρώπων
Και ο δήμαρχος; Ο Θεόφιλος Μιχαλάτος, βαρύγδουπος και προβεβλημένος, κάνει λόγο για έργα, για τουρισμό, για ανάπτυξη. Αλλά για τα στοιχειώδη της καθημερινής ζωής, η τοποθέτηση είναι… διακριτική.
Πού είναι οι ενέργειες του Δήμου για τη στήριξη των γιατρών που έρχονται στο νησί; Πού είναι η αξιοποίηση των δημοτικών ακινήτων για δωρεάν στέγαση προσωπικού Υγείας; Πού είναι οι πιέσεις προς το Υπουργείο για στελέχωση και προκήρυξη των θέσεων που κλείνουν η μία μετά την άλλη;
Αντί απαντήσεων, έχουμε δηλώσεις περί «τουριστικής ανόδου». Σαν να μπορεί ο τουρίστας να έρθει σε ένα νησί όπου δεν υπάρχουν γιατροί. Σαν να μη ζει κανείς εδώ χειμώνα. Σαν να είναι η Κεφαλονιά θερινό resort και όχι τόπος ζωής.
Η Κοινωνική Υποδομή Δεν Χτίζεται με Φωτογραφίες
Το Νοσοκομείο Κεφαλονιάς δεν είναι σκηνικό για να φωτογραφίζεται κανείς προεκλογικά. Είναι ζωτικής σημασίας θεσμός. Είναι σημείο αναφοράς για τη δημόσια φροντίδα. Όταν διαλύεται — και διαλύεται — η ευθύνη δεν πέφτει σε κάποιους «γραφειοκράτες στην Αθήνα». Πέφτει σε αυτούς που υποτίθεται ότι είναι εδώ για να προστατεύουν το νησί.
Κι όμως, κάθε φορά που ένας γιατρός φεύγει, κάθε φορά που μια θέση εξαφανίζεται χωρίς καμία διαφάνεια, κάθε φορά που ένας πολίτης πρέπει να διαλέξει μεταξύ ιδιώτη ή αναμονής μηνών, οι πολιτικοί που πρέπει να μιλήσουν, κοιτούν αλλού.
Οι Πολίτες Ξέρουν Πια Ποιος Δεν Νοιάζεται
Ο γιατρός που έφυγε, ο κ. Ζαχαρόπουλος, έμεινε τέσσερα χρόνια, έδωσε, προσπάθησε, έμεινε. Το κράτος τον άφησε να φύγει. Ο βουλευτής δεν τον διεκδίκησε. Ο δήμαρχος δεν τον προστάτευσε. Η θέση του δεν προκηρύχθηκε. Το επίδομα κόπηκε. Οι ευθύνες πέταξαν ψηλά.
Το ερώτημα δεν είναι πια «γιατί φεύγουν οι γιατροί». Είναι ποιοι μένουν, και με ποια κίνητρα;
Και αν δεν νοιάζονται αυτοί που έχουν την ευθύνη, αν δεν αγωνίζονται αυτοί που έχουν την εξουσία, τότε ο μόνος τρόπος να σωθεί η δημόσια υγεία στην Κεφαλονιά είναι να την υπερασπιστούν οι ίδιοι οι πολίτες.
Ο πρόεδρος-διακοσμητικό στοιχείο;
Ο Δημήτρης Μαρτίνης, πρόεδρος του Γενικού Νοσοκομείου Κεφαλονιάς, διατηρεί με επιμέλεια ένα προφίλ χαμηλής ορατότητας. Όχι γιατί επιλέγει τη σιωπή ως στρατηγική ταπεινότητας, αλλά επειδή φαίνεται πως προτιμά να μην αναλαμβάνει καμία θεσμική ευθύνη που θα μπορούσε να ταράξει την ισορροπία των “αποπάνω”. Την ώρα που οι γιατροί αποχωρούν, οι θέσεις εξαφανίζονται και η κοινωνία ανησυχεί, εκείνος περιορίζεται στον ρόλο του θεατή — ή μάλλον, του διαχειριστή της στασιμότητας.
Η πολιτική συγγένεια δεν είναι τυχαία
Δεν είναι λίγοι όσοι επισημαίνουν πως η τοποθέτησή του στη θέση του προέδρου του Νοσοκομείου συνδέεται περισσότερο με κομματική εύνοια παρά με λειτουργική επάρκεια. Η στενή του σχέση με τον βουλευτή Παναγή Καππάτο είναι κοινό μυστικό, και γεννά ερωτήματα για την ανεξαρτησία της κρίσης και των αποφάσεών του. Μπορεί να μην έχει διατυπωθεί καμία ρητή καταγγελία, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως η κοινωνία δεν βλέπει. Αντίθετα: βλέπει, θυμάται και υποψιάζεται.
Όταν η εμπιστοσύνη διαβρώνεται
Σε περιόδους κρίσης, η κοινή γνώμη έχει ανάγκη από καθαρές φωνές, σταθερές θέσεις και ακλόνητη ηθική πυξίδα. Όταν όμως ο επικεφαλής ενός τόσο κρίσιμου θεσμού παραμένει σιωπηλός και εναρμονισμένος με την απραξία των ανωτέρων του, τότε το πρόβλημα δεν είναι πια λειτουργικό — είναι βαθιά πολιτικό. Και κάθε πολίτης δικαιούται να αναρωτηθεί: είναι ο κ. Μαρτίνης πρόεδρος για το καλό του Νοσοκομείου ή για την προστασία του πολιτικού συστήματος που τον διόρισε;
Όχι με συνθήματα. Με κρίση. Με ψήφο. Με μνήμη.
Το Νοσοκομείο Πεθαίνει. Και οι “Εκπρόσωποι” του Τόπου Την Κάνουν με Ελαφρά
-
Ο Μιχαλάτος “τρέχει” για τσιμέντα, ο Καππάτος “τρέχει” για ψήφους. Κανείς για γιατρούς.
-
Εδώ δεν λείπουν οι γιατροί. Λείπει η συνείδηση της εξουσίας.
-
Και οι δυο δεν είπαν λέξη. Και η σιωπή τους λέει πολλά.
