Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, δεν θα κρύψω ότι προβληματίστηκα πολύ πριν παραστώ στη σημερινή συνεδρίαση. Έχουμε μιλήσει πολλές φορές σε αυτή την αίθουσα για την τραγωδία των Τεμπών και έχω αναφερθεί εκτενώς στη δική μου ερμηνεία, όχι μόνο για το τι προκάλεσε αυτό το περιστατικό αλλά κυρίως για το πώς θα το αντιμετωπίσουμε από εδώ και στο εξής, και κυρίως για το πώς θα κάνουμε τα τρένα μας πιο ασφαλή.
Η σημερινή συνεδρίαση όμως, όσον αφορά εμένα προσωπικά, έχει μια ιδιαιτερότητα. Και δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση η παρουσία μου εδώ να εκληφθεί ως έστω και μια έμμεση νομιμοποίηση -ούτε καν συμβολική, θα έλεγα- μιας διαδικασίας που μου αποδίδει προσωπικά κατηγορίες αδιανόητες.
Δεν θα μπορούσα όμως, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, να μην αντιδράσω σε μια χυδαία απόπειρα των τεσσάρων πιο μικρών κομμάτων της αντιπολίτευσης να μετατρέψουν ένα συλλογικό δράμα σε μια άθλια πολιτική σκευωρία, φτάνοντας στο πιο ακραίο -και γι’ αυτό είμαι σήμερα εδώ- με αιχμή το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη, να κατηγορήσουν τον Πρωθυπουργό της χώρας για «εσχάτη προδοσία».
Με άλλα λόγια να συκοφαντήσουν εμένα και τη Νέα Δημοκρατία, ως τι; Ως τάχα υπονομευτές του πολιτεύματος με στόχο την κατάλυσή του. Με την ίδια ακριβώς κατηγορία με την οποία δικάστηκαν οι χουντικοί πραξικοπηματίες και οι «έξι» της Μικρασιατικής Καταστροφής.
Είναι μια αθλιότητα εναντίον της παράταξης που επανέφερε τη δημοκρατία στην Ελλάδα. Και ναι, είναι μια αθλιότητα και εναντίον ενός εκλεγμένου Πρωθυπουργού, με συντριπτική λαϊκή εντολή σε τρεις διαδοχικές αναμετρήσεις.
Η εξέλιξη αυτή θα ήταν πράγματι γελοία, αν δεν ήταν ταυτόχρονα επικίνδυνη. Γιατί μόνο έτσι, δυστυχώς, μπορεί να χαρακτηριστεί η σύμπραξη 32 βουλευτών της άκρας δεξιάς και της άκρας αριστεράς, σε μία κοινή πρωτοβουλία λαϊκισμού.
Πρωτοβουλία νομικά παντελώς έωλη, γιατί η προτεραιοποίηση και η δικαστική αναβάθμιση της υπόθεσης των Τεμπών δεν μπορεί προφανώς να ερμηνευτεί καθ’ οποιονδήποτε τρόπο ως προσπάθεια ανατροπής του πολιτεύματος, αλλά μία πρωτοβουλία που δεν συγκρούεται απλά με την αλήθεια και τη λογική, συγκρούεται και με την ίδια την ηθική, από αυτό το ετερόκλητο σχήμα σκοπιμότητας.
Αυτός ο νέος «συνεταιρισμός της τοξικότητας» της κας Κωνσταντοπούλου μαζί με τους κύριους Βελόπουλο, Κασσελάκη και Νατσιό δεν είναι βέβαια κάτι καινούργιο επί της ουσίας. Τον έχουμε ξαναζήσει σε λίγο διαφορετικές εκφάνσεις, στις «πάνω» και στις «κάτω πλατείες» και στη μοιραία διακυβέρνηση του 2015.
Τότε η αγκαλιά της κας Κωνσταντοπούλου φιλοξενούσε άλλους, τον Πάνο Καμμένο, τον Γιάνη Βαρουφάκη και τη Χρυσή Αυγή, για να αποδειχθεί έτσι ότι ο πολιτικός αμοραλισμός πάντοτε ενώνει τα άκρα, καθώς τελικά έχουν τις ίδιες επιδιώξεις.
Λυπάμαι, αλλά 10 χρόνια μετά κάποιοι φαίνεται να νοσταλγούν ακόμα τις «κρεμάλες στο Σύνταγμα». Και αν η ιστορία επαναλαμβάνεται, εν προκειμένω ως φάρσα, τότε θα έλεγα ότι κάποιοι ίσως επιδιώκουν να ξαναστήσουν εκεί στο Σύνταγμα χορούς και πανηγύρια, γιορτάζοντας το δημοψήφισμα το οποίο παραλίγο να ρίξει την Ελλάδα στον γκρεμό.
Μόνο που τώρα έχετε -τρεις παρόντες και ο ένας απών- νέους ρόλους και διαλέξατε για σκηνικό τον χαμό 57 ζωών, κάτι που κάνει τον καιροσκοπισμό σας ακόμα πιο απεχθή και σας καθιστά όχι μόνο αδιόρθωτους αλλά και ανοιχτά επικίνδυνους.
Όπως ήδη εξήγησα, θεωρώ τη συγκεκριμένη πρόταση εκτροπή του κοινοβουλευτισμού και προσβολή της ίδιας της δημοκρατικής τάξης, γι’ αυτό και αρνούμαι να συζητήσω το περιεχόμενό της.
Δεν πρόκειται να καταστήσω συνομιλητή μου κανέναν συκοφάντη. Ούτε και θα γίνω συνένοχος σε μια δραματική υποβάθμιση του πολιτικού διαλόγου.
(Ομιλίες εκτός μικροφώνου)
Αυτό θέλετε, αλλά δεν θα σας κάνουμε τη χάρη, ξέρετε. Διότι αν μπαίναμε στη δική σας λογική, τότε ο πολιτικός διάλογος θα κατέληγε σε ένα αποκρουστικό σύνολο, με άναρθρες κραυγές χωρίς όρια. Ειδικεύεστε, εξάλλου, σε αυτές. Μια ζούγκλα στην οποία θα επικρατεί εκείνος ή εκείνη με το μεγαλύτερο θράσος και τον περισσότερο κυνισμό. Αυτό, όμως, δεν θα ήταν δημοκρατία, θα ήταν μια εφιαλτική καρικατούρα της, στην οποία στοχεύει αυτός ο νέος λαϊκισμός των άκρων.
Εξ αρχής, λοιπόν, δηλώνω ότι δεν είμαι εδώ για καμία «εσχάτη προδοσία», για κανένα κακούργημα, για καμία άλλη απίθανη επινόηση.
Δίνω το «παρών» για να τιμήσω και να τιμήσουμε τα θύματα των Τεμπών, επιμένοντας στη θέση ότι την κάθαρση σε αυτό το δράμα μπορεί τελικά να την φέρει μόνο η ανεξάρτητη Δικαιοσύνη. Και με τον φυσικό δικαστή να κρίνει όποιο πολιτικό πρόσωπο σχετίζεται με την υπόθεση, ειδικά από τη στιγμή που το ζητά και το ίδιο.
Αποφάσισα, λοιπόν, να βρεθώ ακόμα μια φορά σήμερα εδώ για να καταγγείλω και μία αντιπολίτευση που επί δύο ολόκληρα χρόνια δηλητηριάζει την κοινή γνώμη με ψέματα γύρω από αυτό το τραγικό δυστύχημα. Σε μια προσπάθεια όχι να βρεθεί η αλήθεια -ουδέποτε σας ενδιέφερε-, ούτε να διορθωθούν λάθη, τα οποία πρώτοι από όλους εμείς ομολογήσαμε, και να αποκτήσουμε επιτέλους ασφαλέστερα τρένα.
Έναν και μόνο στόχο είχατε, και έχετε, με αφορμή την τραγωδία των Τεμπών: να πέσει η κυβέρνηση και ο Μητσοτάκης. Γι’ αυτό και επί τόσους μήνες ξετυλίχθηκε μία τόσο μεθοδική προσπάθεια να μετατραπεί το ανθρώπινο πένθος σε κομματικό πάθος και μία εθνική τραγωδία περίπου σε πολιτική κρίση.
Ήρθε, όμως, η πραγματικότητα και διέλυσε τους μύθους. Πού πήγαν τώρα αλήθεια, κύριοι της αντιπολίτευσης, τα «ξυλόλια» και τα «λαθρεμπόρια»; Και είχαν και το θράσος κάποιοι να πουν ότι δεν τα είπαν ποτέ αυτά από αυτό το βήμα.
Πού πήγαν, κ. Βελόπουλε, τα «βαγόνια-φαντάσματα», τα «όπλα-μυστήρια» προς την Ουκρανία, οι «εξαφανισμένοι νεκροί»; Σταμάτησε η τυμβωρυχία άσχετων μεταξύ τους περιστατικών. Μέχρι και θανάτους βρήκατε να φορτώσετε σε αυτή την κυβέρνηση και σε εμένα προσωπικά, μην τυχόν και χαλάσει η άθλια σκευωρία την οποία στήσατε.
Ακόμα και το «μπάζωμα» εγκαταλείφθηκε από τους ίδιους τους σκηνοθέτες του.
Και αυτό που μένει είναι ο αναστοχασμός του κάθε καλοπροαίρετου πολίτη και, βέβαια, τα κοινά διδάγματα από μία ακόμα οδυνηρή εμπειρία.
Πρέπει να κλείσει αυτός ο τραυματικός κύκλος που δοκίμασε τη συνοχή της κοινωνίας. Δοκίμασε τα αντανακλαστικά της δημοκρατίας, δοκίμασε μέχρι και τις αντοχές της Δικαιοσύνης, που πολύ συχνά βρέθηκε στο δικό σας στόχαστρο.
Ώστε να αποδειχθεί ότι τελικά, όμως, η Ελλάδα του 2025 είναι πιο ώριμη. Μπορεί να ξεχωρίζει την ποινική ευθύνη, και ειδικά την ποινική ευθύνη σε βαθμό κακουργήματος, από την πολιτική ευθύνη για μία τόσο σοβαρή υπόθεση. Μπορεί να ξεχωρίζει τα έγκυρα πορίσματα από τις αυθαίρετες υποθέσεις και μπορεί, τέλος, να διακρίνει το εύλογο κοινό ενδιαφέρον από τη μονομερή κομματική εμπάθεια.
Γιατί, πλέον, νομίζω ότι όλοι αντιλαμβάνονται ότι αυτή η κατηγορία περί εσχάτης προδοσίας την οποία συνυπέγραψαν 32 βουλευτές του κοινοβουλίου -και είστε και υπερήφανοι που τη συνυπογράψατε- δεν είναι παρά το ύστατο αδιέξοδο μιας απόπειρας να χτυπηθεί η κυβέρνηση και να οδηγηθεί η χώρα σε αστάθεια. Νομίζω όμως ότι γίνεται ήδη μπούμερανγκ κατά των εμπνευστών της.
Όσο για τα περίφημα «αιτήματα της κοινωνίας», μάλλον αποδείχθηκαν φτηνές κατασκευές. Αλίμονο αν η ελληνική κοινωνία ήταν η κα Ζωή Κωνσταντοπούλου και η καινούργια, ετερόκλητη παρέα σας. Η ζωή είναι αλλού, για να θυμηθούμε και το βιβλίο του Milan Kundera.
Και για τους ίδιους λόγους δεν θέλω να σχολιάσω και αναλυτικά την πρόταση του ΠΑΣΟΚ. Το έκαναν, εξάλλου, και οι εισηγητές μας και οι πρώτοι ομιλητές μας, θα το κάνουν και οι υπόλοιποι ομιλητές μας.
Θα επισημάνω μόνο, κ. Ανδρουλάκη, ότι το αβάσιμο των ισχυρισμών των πολιτικών μας αντιπάλων δεν σημαίνει ότι στα Τέμπη το κράτος δεν εκτέθηκε, κάθε άλλο.
Γι’ αυτό και η έρευνα θα πρέπει να αναδείξει την αλήθεια σε κάθε επίπεδο: το προσωπικό, το διοικητικό και, ναι, ασφαλώς το πολιτικό. Όμως, όχι με όρους λαϊκών δικαστηρίων, αλλά με την ψυχραιμία και την αμεροληψία που μόνο η Δικαιοσύνη διαθέτει σε μια σύγχρονη δημοκρατία.
Γι’ αυτό και θεωρώ ότι η εισήγηση της Νέας Δημοκρατίας και η πρότασή της είναι απολύτως σαφείς. Εμείς δεν διαπιστώνουμε επαρκείς ενδείξεις ποινικής ευθύνης για στελέχη της Νέας Δημοκρατίας, αλλά δεν θέλουμε και καμία σκιά στη διερεύνηση.
Και αν συμφωνούμε με τη σύσταση προκαταρκτικής επιτροπής είναι γιατί είναι ο πιο σύντομος δρόμος να φτάσουν τα πολιτικά πρόσωπα των οποίων η δικογραφία έχει διαβιβαστεί στη Βουλή, τελικά στον φυσικό τους δικαστή.
Και αυτό το οποίο διαχωρίζει τη δική μας παράταξη -θα επανέλθω στο θέμα αυτό στη συνέχεια- είναι ότι έχουν το θάρρος να το ζητήσουν οι ίδιοι.
«Κλειδί» όμως, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, και αυτό θα έπρεπε κάποια στιγμή να απασχολήσει τουλάχιστον τα σοβαρά κόμματα αυτής της αίθουσας, που ενδιαφέρονται πραγματικά για τη βιωσιμότητα του κοινοβουλευτισμού μας, είναι ο διαχωρισμός πολιτικής…
(Ομιλίες εκτός μικροφώνου)
Εσείς δεν ανήκετε σε αυτή την κατηγορία, μην ανησυχείτε. Δεν ανήκετε σε αυτή την κατηγορία. Μην «ξύνεστε στην γκλίτσα του τσοπάνη». Σε αυτή την κατηγορία δεν ανήκετε. Α, ούτε εσείς κα Κωνσταντοπούλου, σίγουρα.
Λοιπόν, ποιος είναι τελικά ο διαχωρισμός της πολιτικής και της ποινικής ευθύνης; Και αναρωτιέμαι: αν κάθε αστοχία σε οποιονδήποτε τομέα της διοίκησης ενοχοποιεί αυτόματα ποινικά, και μάλιστα σε βαθμό κακουργήματος, όπως προτείνετε εσείς, τον πολιτικό προϊστάμενο;
Ας πάρουμε λοιπόν ένα απτό παράδειγμα, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι. Απτό παράδειγμα. Ας πάρουμε ένα έργο το οποίο ειδικά στον ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ γνωστό. Αναφέρομαι στον αυτοκινητόδρομο Πατρών – Πύργου. Όλοι θα συμφωνούσαμε, φαντάζομαι, ότι το έργο αυτό θα έπρεπε να είχε ολοκληρωθεί πριν από αρκετά χρόνια. Όλοι επίσης συμφωνούμε ότι στον δρόμο αυτό έχουν χαθεί άδικα πολλές ανθρώπινες ζωές και σίγουρα, φαντάζομαι, αν είχαμε ένα σύγχρονο αυτοκινητόδρομο θα υπήρχαν περισσότερες πιθανότητες αυτοί οι άνθρωποι να μην είχαν χάσει τη ζωή τους.
Όλοι φαντάζομαι ότι συμφωνούν ότι το έργο αυτό καρκινοβάτησε με ευθύνη, δεν θα πω μόνο μίας, αλλά σίγουρα μίας κυβέρνησης, και άλλων κυβερνήσεων. Τώρα φτάνει επιτέλους να ολοκληρώνεται και θα παραδοθεί εντός των επόμενων μηνών.
Και ρωτώ, λοιπόν, κ. Φάμελλε, εάν σήμερα -το ίδιο ισχύει και για τον ΒΟΑΚ, βεβαίως- λοιπόν, εάν σήμερα στην παλιά οδό Πατρών – Πύργου γίνει ένα, ο μη γένοιτο, θανατηφόρο δυστύχημα, σύμφωνα με τη δική σας λογική θα πρέπει να είναι ποινικά υπεύθυνος ο νυν Υπουργός Υποδομών που κατασκευάζει το έργο και όλοι οι προκάτοχοί του.
Και σας ρωτώ: σας φαίνεται λογικό αυτό; Διότι ακριβώς αυτή είναι η αναλογία την οποία χρησιμοποιείτε για την ποινική ευθύνη…
(Ομιλίες εκτός μικροφώνου)
Σας ενοχλεί. Ακριβώς αυτό κάνετε. Δεν κάνετε τίποτα διαφορετικό.
Και για να πάμε σε μία άλλη τραγωδία, που ίσως σας ευαισθητοποιήσει λίγο περισσότερο. Για πάμε στο Μάτι. Έγκλημα ήταν και στο Μάτι, έγκλημα ήταν στο Μάτι, κα Κωνσταντοπούλου; Έγκλημα και στο Μάτι λοιπόν.
(Ομιλίες εκτός μικροφώνου)
Δεν κάνω κανένα συμψηφισμό. «Τεμπορυχία» κάνετε εσείς, κύριοι συνάδελφοι, όχι τυμβωρυχία. Αυτό κάνετε. Μη μιλάτε για τυμβωρυχία, ειδικά εσείς.
Λοιπόν, πάμε στο Μάτι. Στο Μάτι ο ίδιος ο Εισαγγελέας ρητά αναφέρθηκε στην έλλειψη του «112», επισημαίνοντας ότι αν υπήρχε το εργαλείο αυτό έγκαιρης ενημέρωσης των πολιτών στο Μάτι, σίγουρα θα είχαμε γλιτώσει ανθρώπινες ζωές.
Η Νέα Δημοκρατία άσκησε πολιτική κριτική, θα έλεγα ακόμα περισσότερο για την άθλια θεωρία συγκάλυψης, μιας και μιλάμε για συγκάλυψη. Αυτό και αν ήταν συγκάλυψη, το σόου το οποίο στήσατε εκείνο το βράδυ στο Μάτι, με τον κ. Τσίπρα να ρωτάει «πότε πετάνε τα αεροπλάνα». Αυτό ήταν συγκάλυψη σε ζωντανή μετάδοση.
Όμως, δεν διανοηθήκαμε εμείς ποτέ να αναζητήσουμε ποινικές ευθύνες. Ούτε ζητήσαμε ποινικές ευθύνες από τους πολιτικούς προϊσταμένους. Βέβαια, αυτή είναι η μεγάλη μας διαφορά. Οι τότε Υπουργοί δεν έχουν βρει και τίποτα λάθος στο τι κάνανε, ενώ αυτή η κυβέρνηση ανέλαβε αμέσως και το πολιτικό βάρος και την πολιτική ευθύνη αυτής της τραγωδίας. Και τα στελέχη της, πιστεύοντας στην αθωότητά τους, είναι πρόθυμα να εμφανιστούν ενώπιον της Δικαιοσύνης.
Πότε στην ιστορία της Μεταπολίτευσης έχει γίνει κάτι ανάλογο από την κυβερνητική πλειοψηφία, η οποία, με τη σύμφωνη γνώμη στελεχών της, ουσιαστικά να παραπέμπει στελέχη της στο Δικαστικό Συμβούλιο, μόνο και μόνο για να μπορέσουν αυτά να βρουν, όπως τα ίδια αισθάνονται, πραγματική δίκαιη αντιμετώπιση;
Αυτή η στάση αρχής και συνέπειας είναι στο πλαίσιο μιας ευρύτερης άποψης που έχει η παράταξη μας, και εγώ προσωπικά, υπέρ της αλλαγής του νόμου περί ευθύνης υπουργών.
Να πω και κάτι ακόμα: αυτή η άποψη δεν είναι τωρινή. Να σας γυρίσω πίσω στο 1994, σε μία ομιλία την οποία από αυτό το βήμα έκανε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, όταν τότε κατηγορήθηκε για ανάμειξη του στην περιβόητη υπόθεση της ιδιωτικοποίησης της τσιμεντοβιομηχανίας του «Ηρακλή».
Έλεγε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης από αυτό το βήμα: «στην πραγματικότητα ο νόμος αυτός, ο νόμος περί ευθύνης υπουργών, λειτουργεί σε βάρος της πολιτικής ζωής. Γιατί, ακριβώς», έλεγε, «χρησιμοποιείται από τα κόμματα ως όπλο λασπολογίας για υποθέσεις οι οποίες αν βρισκόντουσαν στα χέρια της Δικαιοσύνης θα είχαν ξεκαθαρίσει αμέσως».
«Οι υπουργοί, λοιπόν,» συνέχιζε, «πρέπει να δικάζονται όπως και οι υπόλοιποι πολίτες». Να, λοιπόν, γιατί μετά από τόσα χρόνια αυτή η παράταξη κινείται ακριβώς σε αυτή την κατεύθυνση.
Θέλω να θυμίσω ότι η Νέα Δημοκρατία είναι αυτή η οποία κατήργησε, από το 2019, την περίφημη αποσβεστική προθεσμία, με σκοπό τα τυχόν αδικήματα πολιτικών προσώπων να μην παραγράφονται γρήγορα. Θέλω να θυμίσω…
(Ομιλίες εκτός μικροφώνου)
Και εμείς την ψηφίσαμε. Προσωπικά, δε, από το 2006, ως απλός βουλευτής έχω καταθέσει αντίστοιχη πρόταση. Και εδώ θα πρέπει να προβληματιστούμε πολύ και ενόψει της επόμενης Συνταγματικής Αναθεώρησης, για το ποιος πρέπει τελικά να είναι ο ρόλος της Βουλής στην ποινική διερεύνηση τέτοιων υποθέσεων.
Εμείς θα προτείνουμε την αναθεώρηση του άρθρου 86, έτσι ώστε να περιοριστεί ο ρόλος της Βουλής και οι υποθέσεις να φτάνουν πιο γρήγορα στον φυσικό δικαστή.
Αυτό δεν θέλετε; Αυτό δεν θέλετε, κυρίες και κύριοι της αντιπολίτευσης; Δεν θέλετε τελικά οι πολιτικοί να δικάζονται από τον φυσικό τους δικαστή; Δεν το θέλετε, γιατί θα σας στερηθεί η δυνατότητα να κάνετε…
Εσείς, κ. Παππά; 13-0 καταδικασμένος είστε από το Ειδικό Δικαστήριο. Σταματήστε να μιλάτε πια. Εσείς πήγατε στη Δικαιοσύνη, όχι γιατί το κόμμα σας το ήθελε, και καταδικαστήκατε. Πώς να θέλετε, λοιπόν, να μην αλλάξει το άρθρο; Εσείς καταδικαστήκατε από τη Δικαιοσύνη, από το Ανώτατο Δικαστήριο, με μία βαριά, ατιμωτική κατηγορία για οποιονδήποτε πολιτικό.
(Ομιλίες εκτός μικροφώνου)
«Σιγά τα αίματα». Σιγά λίγο. Δεν θα μας δείρετε κιόλας. Σιγά, «κύριε 13-0».
Συνεπώς, είναι καιρός να γυρίσουμε την πλάτη σε όσους επιμένουν να διχάζουν και να δηλητηριάζουν την κοινωνία.
Πολύ περισσότερο σε μία τέτοια συγκυρία, όπου γύρω μας εκδηλώνονται πρωτοφανείς αλλαγές: πόλεμοι, γεωπολιτικές ανατροπές, οικονομικές αναταράξεις.
Μία πραγματικά «κινούμενη άμμος», από την οποία η Ελλάδα μένει ευτυχώς μακριά και σταθερή, διατηρώντας την εσωτερική σιγουριά και σταθερότητα και συνεχίζοντας παρά τις δυσκολίες την αναπτυξιακή μας τροχιά.
Και νομίζω ότι το καθήκον των πολιτικών δυνάμεων θα έπρεπε να είναι να σηκώσουμε το βλέμμα μακριά από αυτόν τον τοξικό και εσωστρεφή μικροανταγωνισμό, να δούμε τη μεγάλη εικόνα η οποία διαμορφώνεται στον παγκόσμιο χάρτη, κυρίως με το πρόσφατο δεδομένο της σύγκρουσης Ισραήλ – Ιράν, που μπορεί να φέρει αλυσιδωτές συνέπειες στην περιοχή μας.
Αυτό απαιτεί, προφανώς, εγρήγορση σε ό,τι αφορά τα εθνικά μας θέματα. Δεν θα κάνουμε σήμερα αυτή τη συζήτηση, αλλά θα ήμουν πολύ ανοιχτός να την κάνουμε, όποτε τα κόμματα της αντιπολίτευσης το θέλουν.
Εξάλλου θέλω να θυμίσω ότι από τον Υπουργό Εξωτερικών -να θυμίσω, κ. Μάντζιε- όλα τα κόμματα έχουν τακτικότατη ενημέρωση για τα θέματα της εξωτερικής πολιτικής. Δεν το διαψεύδετε, φαντάζομαι.
Δυστυχώς και σήμερα θα αποδειχθεί, αν κρίνω τουλάχιστον από το κλίμα το οποίο πάτε να διαμορφώσετε, ότι είστε πολύ κατώτεροι των περιστάσεων. Είστε όμηροι του παρελθόντος, το οποίο μηδενίζει κάθε θετική προσπάθεια, εγκλωβισμένοι στις αντιφάσεις σας, στο μένος σας απέναντι στην κυβέρνηση και, τολμώ να πω, σε εμένα προσωπικά. Αδυνατείτε να προτείνετε οποιαδήποτε θετική λύση.
Αρκεί να σκεφτείτε ότι πρόσφατα υπήρξαν και κόμματα τα οποία τοποθετήθηκαν, κ. Υπουργέ Υγείας, μέχρι και αρνητικά για τη διανομή φαρμάκων κατ’ οίκον στους ασφαλισμένους του ΕΟΠΥΥ. Αλλά αυτό τελικά, ξέρετε, δεν είναι αντιπολίτευση στην κυβέρνηση, νομίζω ότι είναι αντιπολίτευση στον πολίτη και στην ίδια την κοινωνία.
Το βλέπουμε παντού αυτό να εκδηλώνεται: «όχι» στο Συμβούλιο της Επικρατείας που δικαιώνει τη λειτουργία των μη κρατικών πανεπιστημίων. «Όχι» σε όλα, «ναι» στο τίποτα. Ένα αδιόρθωτο «ναι» στη μιζέρια και στην καθήλωση.
Η δική μας απάντηση σε αυτόν τον παραλογισμό όσων επιδιώκουν να εκτρέψουν τη χώρα από την πορεία σιγουριάς και προόδου που έχει χαράξει, είναι η συνέχιση του έργου μας και η θετική μας ατζέντα απέναντι σε αυτή την τυφλή άρνηση των δυνάμεων της αντιπολίτευσης. Και, πάνω από όλα, τα χειροπιαστά μας λόγια απέναντι στις ακοστολόγητες άναρθρες κραυγές σας.
Όλα αυτά συγκροτούν και την προσωπική μου θεώρηση για τη σημερινή συνεδρίαση. Μια συνεδρίαση που είναι σίγουρο ότι θα περάσει στο χθες σύντομα, μαζί και με τα κόμματα που την προκάλεσαν.
Σας ευχαριστώ.
